کد مطلب:5772 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
هم دلی با قبائل عرب
شیوه برخورد پیامبر خداصلی الله علیه وآله با هیئت های نمایندگی قبائل مختلف عرب را نیز می توان در دایره وفاق جای داد.
این هیئت ها برای اظهار اسلام در سال های حاكمیت آن حضرت، به خصوص در سال نهم هجرت در مدینه حضور پیدا كردند [1] .
و ضمن صحبت با پیامبر، از مرحمت ها و همدلی های او بهره بردند و اسلام را پذیرفتند.
به عنوان نمونه، نخستین هیئتی كه در سال پنجم به مدینه آمد، مردان قبیله «مزینه» بودند كه رسول خداصلی الله علیه وآله به آنان فرمود:
«شما هر جا باشید، مهاجرید».
با این سخن، آنان را در دایره مسلمانان سخت كوش قرار داد [2] .
در میان برخی از هیئت ها، زیاده طلبی و امتیاز جویی هایی نیز وجود داشت كه سازگاری با آن ممكن نبود.
به دو نمونه از آن ها اشاره می شود:
نمونه اول:
در ابتدای سال نهم هجری، چند مرد از بنی اسد، حضور پیامبرصلی الله علیه وآله آمدند.
آنان سخنانی منّت آمیز بر زبان راندند كه این شیوه را خداوند به شدت مذمّت نمود [3] .
و درباره آنان این آیه نازل شد:
«بر تو منت می نهند كه مسلمان شده اند، بگو: اسلام خود را بر من منت مگذارید، بلكه خدا بر شما منت می گذارد كه شما را به سوی ایمان هدایت كرد؛ اگر راستگو باشید» [4] .
نمونه دوم:
نمونه دیگر، چگونگی حضور عامر بن طفیل از مردان بنی عامر است كه به رسول خدا گفته: اگر اسلام آورم چه امتیازی خواهم داشت؟
پیامبر فرمود: تو راست آن چه برای مسلمانان است، و بر تو است آن چه بر دیگر مسلمانان است.
گفت: این مقام (نبوت) را پس از خود به من وامی گذاری؟
رسول خدا جواب منفی داد.
او سپس گفت: می شود كه شهر و شهرنشینان برای تو باشد و بادیه و بادیه نشینان برای من؟
حضرت فرمود: نه، لیكن چون مرد سوار كاری هستی، تو را مهتر ستوران قرار می دهم.
عامر نپذیرفت و با گستاخی رفت و در میان راه به هلاكت رسید [5] .
این هیئت ها برای اظهار اسلام در سال های حاكمیت آن حضرت، به خصوص در سال نهم هجرت در مدینه حضور پیدا كردند [1] .
و ضمن صحبت با پیامبر، از مرحمت ها و همدلی های او بهره بردند و اسلام را پذیرفتند.
به عنوان نمونه، نخستین هیئتی كه در سال پنجم به مدینه آمد، مردان قبیله «مزینه» بودند كه رسول خداصلی الله علیه وآله به آنان فرمود:
«شما هر جا باشید، مهاجرید».
با این سخن، آنان را در دایره مسلمانان سخت كوش قرار داد [2] .
در میان برخی از هیئت ها، زیاده طلبی و امتیاز جویی هایی نیز وجود داشت كه سازگاری با آن ممكن نبود.
به دو نمونه از آن ها اشاره می شود:
نمونه اول:
در ابتدای سال نهم هجری، چند مرد از بنی اسد، حضور پیامبرصلی الله علیه وآله آمدند.
آنان سخنانی منّت آمیز بر زبان راندند كه این شیوه را خداوند به شدت مذمّت نمود [3] .
و درباره آنان این آیه نازل شد:
«بر تو منت می نهند كه مسلمان شده اند، بگو: اسلام خود را بر من منت مگذارید، بلكه خدا بر شما منت می گذارد كه شما را به سوی ایمان هدایت كرد؛ اگر راستگو باشید» [4] .
نمونه دوم:
نمونه دیگر، چگونگی حضور عامر بن طفیل از مردان بنی عامر است كه به رسول خدا گفته: اگر اسلام آورم چه امتیازی خواهم داشت؟
پیامبر فرمود: تو راست آن چه برای مسلمانان است، و بر تو است آن چه بر دیگر مسلمانان است.
گفت: این مقام (نبوت) را پس از خود به من وامی گذاری؟
رسول خدا جواب منفی داد.
او سپس گفت: می شود كه شهر و شهرنشینان برای تو باشد و بادیه و بادیه نشینان برای من؟
حضرت فرمود: نه، لیكن چون مرد سوار كاری هستی، تو را مهتر ستوران قرار می دهم.
عامر نپذیرفت و با گستاخی رفت و در میان راه به هلاكت رسید [5] .
[1] تاريخ پيامبر اسلام، ص 650-682.
[2] طبقات الكبري، ابن سعد، ج 1، ص291.
[3] طبقات الكبري، ابن سعد، ج 1، ص292.
[4] حجرات (49) آيه 17.
[5] سيره ابن هشام، ج 4، ص213.